Slaap inhalen / Canhuare & Chiapa de Corzo

Woensdag 1 April
Vanmorgen alleen aan het ontbijtje begonnen. Ik heb gekozen om in het prachtige hotel te ontbijten. Maar al snel ben ik niet meer alleen en word het gezellig. Ik ga nog even naar het internetcafé om berichten te beantwoorden. Ik maak nog een fijne wandeling door het mooie San Cristòbal met zijn gezellige bevolking. San Cristòbal de las Casas, de vroegere hoofdstad van de Mexicaanse staat Chiapas. De stad ligt in een prachtig natuurgebied, gelegen in de hooglanden, met veel naaldbomen en wilde orchideeën.
De Tzotzil- en Tzeltalindianen uit de directe omgeving komen iedere morgen op de kleurrijke markt hun waren aanprijzen. Het leven van de indianen is hier nog zeer traditioneel, wat onder meer tot uiting komt in een eigen taal en authentieke kleding.

Later gaan we met de bus naar Canhuare waar we met een snelle boot een tocht gaan maken. We zien weer veel vogels en er zijn 2 krokodillen te bewonderen (van een veilige afstand) ik neem foto`s. Op zich vond ik het al met al niet erg bijzonder. Op de terugweg stoppen we Chiapa de Corzo, een gezellige stadje met veel kraampjes. Er staan weer prachtige gebouwen Fuente Colonial en een prachtige Kathedraal. Ook zien we mooie eeuwen oude bomen.
De middag neem ik vrij om wat slaap in te halen. Mijn enkels zijn dik van het vocht, het lopen, de hoogte waarop we zitten en de warmte. Ik slaap een gat in de middag. Voor het eten heb ik afgesproken met Viviane naar Pierre te gaan, eigenaar is een fransman en dus de keuken is Frans. Het eten is heerlijk het gezelschap plasant, zoals de Belgen dat zeggen, en om half 11 vertrek ik weer naar mijn kamer.

Hasta luego.

Donderdag 2 April,
Hallo allemaal hier weer een update van Tjitske. In mijn eigen dagboekje heb ik gelukkig alles wel goed bijgehouden dus hoef ik dat alleen maar over te schrijven. Ik moet wel bekennen dat het bijna niet te lezen is hier en daar, ik schrijf veel in de bus en de wegen zijn hier niet als in Nederland dus je begrijpt dat dat niet al te gemakkelijk gaat.
Het is erg mooi in San Cristòbal en ik wandel dan ook regelmatig even door de kleurrijke straatjes. De bevolking is vriendelijk en je ziet veel, vooral vrouwen, in klederdracht.

Vandaag bezoeken we 2 dorpjes waaronder Chamula, nog behoorlijk traditioneel. We mogen niet zomaar foto`s nemen en moeten rekening houden met de tradities daar. Iets wat me niet meer dan normaal lijkt we zijn hier tenslotte te gast. Chaluma wordt vooral bevolkt door Tzotzil-indianen. Het land wordt nog handmatig geploegd en het brandhout op de rug gedragen. Het geloof is hier de belangrijke leidraad in het leven, iedereen op zijn eigen overtuigende wijze. Als men een ander geloof aanhangt moet je vertrekken of word je verbannen. Men heeft veel eigen tradities zo aanbid men niet Jezus maar Johannes de Doper hij is het die Jezus heeft gedoopt en moet daarom dus wel belangrijker zijn. Het katholicisme heeft in de loop der eeuwen meer een maya identiteit gekregen met veel mayarituelen. De kerk neemt een bijzonder belangrijke plek in, bij de gemeenschap. Hij wordt erg druk bezocht door de lokale bevolking. De vloer binnen is bezaaid met een tapijt van dennennaalden, van de heilige naaldbomen, en overal ruik je wierook en hars. Van alle kanten hoor je geprevelde gebeden of kippen die rustig het moment afwachten dat ze geofferd worden. Veel indianen drinken cola en boeren dan hardop, in de hoop dat alle kwaden geesten zo verdwijnen. Kaarsjes worden er aangestoken en de kleur verwijst naar het leed waarvoor gebeden worden rood voor ziekte, geel voor armoede, wit voor de levenden en zwart voor de doden. Je ziet veel heilige coca cola geofferd worden aan de heiligen.
Ook buiten kijk je je ogen uit. Er is een kleine markt en de bewoners zijn nog gekleed in de traditionele kledij, bijvoorbeeld schapenvachten. Aan de kleding kun je zien welke status men in het dorp heeft. Er mag van niemand foto's worden gemaakt want de Indianen denken dat dan hun ziel wordt weg genomen. Soms als je het netjes vraagt wil men toch wel een foto laten nemen. Samen met Berenice eet ik een heerlijk stuk ananas, het fruit smaakt echt vele malen lekkerder dan bij ons.

Het andere dorp, Zinacantàn is minder streng daar mag men wel een ander geloof aan hangen. Het is veel vrijer maar ook erg traditioneel. Hier bezoeken we een familie en kunnen zo een beetje een beeld vormen hoe men daar leeft. Zo zien we dat armoede een heel andere betekenis heeft dan bij ons. Deze familie gaat lekker voor ons gaat koken. We krijgen tortilla`s en er is ook nog een eigen gebrouwen zoet drankje voor de liefhebbers en ik moet zeggen het smaakt me goed allemaal. We krijgen gezelschap van nog een “jonge gids” hij loopt de hele middag met ons mee. Het gaat om een jongen van een jaar of 8, hij is zwakbegaafd en erg lief. Hij doet dit vaker en weet bij de toeristen met zijn eigen charme een aardig zakcentje te vergaren. Ook is er een jong meisje met haar babybroertje, dat om ons heen blijft hangen, die schijnbaar ook niet naar school gaat. Ze zal als taak hebben om op haar babybroertje te passen. Andere kinderen zien we een uurtje later ook de school gaat dan n.l. al uit.
Ook hier bezoeken we de kerk deze is minder druk dan in Chamula maar ook erg indrukwekkend.
De mensen hier maken een diepe indruk op mij, te zien hoe ze leven en wonen, de gastvrijheid en de tevredenheid, ook bij de kinderen zie je in Nederland niet veel meer. Ik zou er iets van mee willen nemen en bij ons willen laten zien dat geluk en tevreden zijn niet afhangt van materie. Het is vooral verdraagzaamheid en echt nog samenleven.
Zelf ben ik blij dit allemaal te mogen meemaken en beleven.

De middag is voor mezelf ik ga San Cristobal nog eens verkennen. Ik vind het postkantoor om mijn laatste kaartjes te versturen een bank, het geld is op, en een fotozaak en nog een en nog een maar het lukt niet een kaartje voor mijn fotocamera te verkrijgen. Gelukkig geef ik snel op ik wil nl nog geniet van al die mooie mensen en winkels.

Todo esta muybien con migo.
Het gaat heel goed met mij.

Tjitske....